“ ’n 21-jarige meisie het sterwend op ’n voubedjie gelê. Die vader, ’n groot, sagsinnige Boer, het langs haar gekniel terwyl sy vrou in die volgende tent waggehou het oor ’n sesjarige kind, ook sterwend, en nog ’n kwynende kind van omtrent vyf. Hierdie paartjie het reeds drie kinders in die hospitaal verloor en kon dus nie moed opgee met hierdie kinders nie, hoewel ek hard gesoebat het om hulle uit die warm tent uit te kry.
“Ek kan nie beskryf hoe dit voel om hierdie kinders in so ’n vervalle toestand te sien lê nie. Dit is net soos verlepte blomme wat weggegooi is . . . Dit was ’n pragtige kind wat tot vel en been verval het.
“Die baba het so verswak dat hy nie meer kon herstel nie . . . Hy was net drie maande oud, maar so ’n liewe dingetjie. Hy het vanoggend nog geleef, maar toe ek die middag daar kom, het hulle my ingeroep om te sien hoe die klein liggaampie uitgelê word, met ’n wit blom in die handjie. Vir my het dit soos ’n ‘vermoorde onskuldige’ gevoel. En ’n uur of twee later het nog ’n kind gesterf.”
