Die gangsters is vanjaar as die beste produksie op die US Woordfees aangewys. Rafiek Mammon het dit op die Suidoosterfees beleef en is diep geraak daardeur.
Daar word beweer dat goeie drama begin met ’n goeie teks. In die geval van Die gangsters is dit inderdaad Benoni Dehaeck se grotendeels rymende koeplet stem wat sterk deur die hele stuk weergalm met interessante bespiegeling oor waaroor die lewe eintlik gaan – en meer tot die punt – wie se lewe maak meer saak, en hoe en wie besluit daaroor?
En, al is die teks se neiging om van ’n preekstoel of seepkis gebruik te maak, word daar op ’n slim manier met die jin en jang, die reg en verkeerd, en al die skakerings van grys tussenin, ingekleur. Maar, net soos ’n mens nie ’n leerbeursie uit ’n varkoor kan maak nie, staan ’n teks nie op sy eie om ’n meesterlike teaterstuk op die planke te bring nie. Hier is waar die formidabele Marthinus Basson en die sterk geselskap inkom om ’n stuk te skep wat relevante en belangrike politieke en sosiale vraagstukke oopvlek en letterlik die gehoor uitdaag om dit – asook waar hulle op die spektrum inpas – te bevraagteken.
