In Julie se Tuis...

Karin Brynard se rubriek oor slaaploosheid laat my terugdink aan ’n storie uit my onderwysdae. Dis stelwerk-dag, en die gewone kandidate is vol verskonings.

Lang stories oor die kort opdrag wat nie voltooi is nie. Die kronkelpad tussen die skoolbanke deur kon netsowel ’n droë rivierloop in die Karoo gewees het: Die ene beloftes dat daar – eendag! – weer water sal vloei, maar nie vandag nie. Vandag is dit droog en stowwerig, nes die verskonings.

Behalwe een leerder s’n: Dié lê op sy arms en kreun, die las van ’n onbekende mediese insinking swaar op sy skouers. Die vorige dag is ’n wasige herinnering, vertel hy. Sy sinne is swaar en langsaam; hy kom met temerige moeite tot die punt. Hy was baie siek, loop die storie. En sy pa, ’n dokter, was radeloos van kommer. Daar was selfs sprake van ’n ambulans, en iewers deur die loop van die dag moes hy ’n nood-inspuiting kry (“en dit was flippen seer, Meneer, een van daai dik naalde!”). Die res van die dag kon sy verswakte, afgetakelde lyf net een ding doen: Slaap.

Dit was ontvlugting, dié slaap – so kronkel sy storie verder – want sy toestand het toenemend versleg, die ding kon enige kant toe gaan.

Oornag gebeur gelukkig ’n wonderwerk, en daardie oggend is die onwillige stelwerkskrywer sodanig beter, sy pa sê hy kan dit skool toe waag. En hier is hy nou, ongelukkig sonder sy stelwerk – die ylende slaap wat hom die vorige dag so verlam het, het ook in die pad van sy huiswerk gestaan. Maar ek moenie bekommerd wees nie, troos hy my: Hy sal oukei wees.

Ek vra uit na die siekte. Jy weet, die hele klas se gesondheid is op die spel, sê ek, en ses en dertig 16-jariges is dalk in dreigende gevaar. Moet ek nie maar sy pa bel en hoor nie?

Nee, nee, verseker die oorlewende my. Sy pa – ’n baie slim GP – het ’n hele paar oproepe gemaak, en ná konsultasie (en die positiewe reaksie op die “flippen seer” inspuiting) kon hulle met dankbaarheid ’n diagnose maak. So, hoewel hy persoonlik reken hy moes eintlik maar nog in die bed gewees het – meestal weens die slaperigheid wat hom steeds so kasty – is daar g’n risiko vir my of sy maats nie. Ons moet hom net los dat sy moeë liggaam kan rus.

Wat was die diagnose toe? vra ek, want yuppie-griep was daardie dae so algemeen soos hanekraai op Nieu-Bethesda. En toe die verstommende antwoord: “Insomnia, meneer. Insomnia. My pa sê dis baie seldsaam…”

Dié uitgawe is ’n reis deur die Karoo. Ek noem Nieu-Bethesda met opset hierbo, want uit dié mooi dorpie duskant Graaff-Reinet wys ons hierdie maand ’n huis en ’n tuin. Elke keer as ons kreatiewe redakteur, Marian van Wyk, planne maak vir soontoe gaan, hunker ek na inklim en saamry. Dié keer was dit nie anders nie, maar weer het verpligtinge in die Kaap my gekeer. 

Die foto’s vertel egter ’n wonderlike storie. Ek hoop die Du Plessis’s se huis en die Haines-egpaar se tuin gee jou net soveel genoegdoening soos vir my. Ook al die ander Karoo-lekkertes in dié uitgawe. Kom, vat die pad saam met ons!