As kind was Go Birding in the Transvaal (jinne, ek verklap my ouderdom) een van my gunstelinggidsboeke. Te danke aan dié boek bevind ek en my pa ons ’n lenteoggend in die Bloemhofdam-natuurreservaat.
Die gids het belowe ons sal allerlei besonderse spesies van die droër Wes-Transvaal te sien kry. Voëls soos die dwergvalk, rooioorslangstertjie, priritbosbontrokkie, dubbelbanddrawwertjie... En ons hét heelwat opgespoor. Ek was in die sewende hemel tot op daai oomblik toe ons al met die modderige rand van ’n pannetjie langs aanstap en daar skielik ’n ent vorentoe ’n ontploffing van skril fluite en ’n gefladder op die grond is.
’n Grysbruin voëltjie met twee swart strepe oor sy bors was erg beseer. Toe ek en my pa naderkom, het die arme ding van ons af probeer wegkom. Ek sal die toneel nooit vergeet nie: Die druipende stertvere, die hulpelose gerondflap met slegs een vlerk en veral hoe die voël kort-kort inmekaargesak het. Hy was heeltemal uitgeput.
