Ek het die dorp nou skoon misgery. Die goue koringlande aan weerskante van die R45 het my so gehipnotiseer dat ek kwalik vir Hopefield in die effense laagtetjie langs die pad sien hurk het.
Ag tog, daar mis ek nou die tweede afdraai óók! Binne minder as ’n minuut is my skrapse blik van die dorp (’n waas van laedakhuise) wéér vervang deur nóg koringlande, struikgewasse en spookwit bloekomstamme. Dankie, Hopefield, dit was lekker om jou te ontmoet.
Selfs die inwoners stem saam: Dis maklik om hulle dorp mis te ry. (“Die R45 loop nie – soos in die meeste ander dorpe – déúr Hopefield nie. Dis ’n probleem, maar eintlik ook nie – want dis hoekom ons so baie van die plek hou,” sou John Smuts my later vertel.) Maar ’n mens kan die dorp se bykans onsigbare bestaan nie slegs aan die geografiese ligging toeskryf nie.
