Engeland is net soos ’n helikopter-ouer wat gedurig oor jou skouer loer, dink ek vir die sóveelste keer sedert ek twee maande gelede in Londen aangekom het.
As die moltreinstasie se interkomstelsel jou nie met ’n hoflike mind the gap waarsku om tog versigtig te trap oor die gapinkie tussen die platform en die trein nie, sal ’n gaskoeldrankbottel jou wrintie die woord twist daarop hê – net ingeval ’n mens dink jy sal die proppie moet afknaag vir ’n slukkie Fanta. (Terloops, hier in die Verenigde Koninkryk is Fanta nie die helderoranje wat ons ken nie, maar ’n troebel geel. En dit smaak nie so lekker sonder daai ekstra kleurstowwe nie.)
Ek sit op ’n bankie in Richmond Park en tob oor dié subtiel dog opvallende verskille tussen Engeland en Suid-Afrika.
